είδα ένα κίνημα να πέφτει αλλά δεν πρόλαβα να κάνω ευχή...

In girum imus nocte et consumimur igni
ή
είδα ένα κίνημα να πέφτει αλλά δεν πρόλαβα να κάνω ευχή...

Το κίνημα δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Το κίνημα δεν είναι αριθμοί ούτε στατιστικές. Το κίνημα δε γουστάρει –από τη φύση του – ούτε μπαμπάδες ούτε μαμάδες ούτε σοφούς καθοδηγητές και καπέλα. Το κίνημα είναι σχέσεις. Σχέσεις ανθρώπων. Σχέσεις φιλικές ή ερωτικές. Σχέσεις παθιασμένες. Σχέσεις που παλεύουν να επιβληθούν στο χώρο και στο χρόνο και όχι στα υποκείμενα όπως πολλοί παρεξηγούν. Και όταν κάποιος μπαίνει σε μια σχέση με ένα βιβλίο στο χέρι κρύβεται ή φοβάται (άσχετα με την ετικέτα του βιβλίου είτε είναι το σαβουαρ βιβρ, είτε το Κεφάλαιο, είτε το Αναρχία). Απωθεί και απωθείται εκεί που χρειάζεται έλξη. Ο κόσμος σύντροφοι φλέρταρε με το «κίνημα» αλλά αυτό φρόντισε να του επιδείξει και συνεχίζει να του επιδεικνύει το πιο απεχθές προσωπείο του. Καταμέτρηση κεφαλών τότε, ψήφων τώρα. Τσαμπουκάδες για την – ούτως ή άλλως απεχθή για κάθε κίνημα που σέβεται τον εαυτό του - ηγεμονία τότε, για τα κουκιά και την πολιτική ανάλυση της αποχής τώρα. Πομπώδης θριαμβολογίες τότε και τώρα, καμία καταμέτρηση πληγών ούτε τότε ούτε τώρα. Αδιαφορία και απάθεια για αυτούς που είναι όμηροι. Ξύλο και αγώνας για ένα περισσότερο ή ένα λιγότερο κουκί.

Κάποιοι θέλησαν να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους – ακόμα αυτό θέλουν δηλαδή – υπερασπίζοντας το γαμάτο ΕΓΩ και τη μαγκιά τους, το σχήμα τη συλλογικότητα ή το στέκι τους, το κόμμα τους και την αποψάρα τους. ΟΛΟΙ αυτοί ποτέ δε νοιάστηκαν και ούτε θα νοιαστούν ποτέ για κανένα κίνημα, ποτέ δεν αφέθηκαν σε κανένα κίνημα για να αλλάξει τη ΡΟΥΤΙΝΑ τους, τη ζωή τους, να νοιώσουν κομμάτι του. Τα είχαν ΟΛΑ ληγμένα από πριν και τα έχουν ακόμα. Αρνούνται να δουν τη πραγματικότητα και να συνδιαλλαγούν μαζί της. Σε όποιον κατέβαινε στις πορείες και στήριζε τις καταλήψεις έβλεπαν μία εν δυνάμει ψήφο. Ας μην έχουμε αυταπάτες το κίνημα δεν το κατέστειλαν ούτε οι μπάτσοι, ούτε το κράτος αλλά η στενομυαλιά των «πολιτικοποιημένων»-κομματικοποιημένων αυτόκλητων «μπαμπάδων» του. Αυτοί που τώρα σφυρίζουν αδιάφορα πάνω από το κουφάρι του ή ακόμα χειρότερα πανηγυρίζουν νίκες. Αυτοί που εξακολουθούν να τσακώνονται για νούμερα και την ερμηνεία τους ενώ τίποτα δεν έχει – ή καλύτερα δεν θα έπρεπε να έχει τελειώσει, όσο κάποιοι από εμάς – θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας – βρίσκονται στη φυλακή.

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=701582