Μια απατημένη από τους 49

Αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις…

Βγήκα. Τι έγινε ρε μωρό; Πήρα εφημερίδα. Ξαφνικά όλοι ενώθηκαν στην «ιερή συμμαχία» του δήθεν αυτονόητου. Οι φοιτητές τα μαζεύουν και γυρίζουν στην θαλπωρή των μαθημάτων και της εξεταστικής τους έχοντας κερδίσει τη εμπειρία του «ήμασταν και εμείς εκεί», οι παρατάξεις ετοιμάζονται για εκλογές εξαργυρώνοντας την συμμετοχή τους στο κίνημα και προσπαθώντας να πείσουν πια είναι τελικά η «παράταξη του 16», οι καθηγητές γυρνούν στις ακαδημαϊκές τους μπίζνες, η κυβέρνηση σχεδιάζει ανενόχλητη τον επόμενο «ασφαλιστικό» στόχο. Όλα τέλειωσαν. Οι νοικοκυραίοι μπορούν πια να σχεδιάζουν τα μπάνια του στη Λούτσα. Δεν υπάρχουν πια κουκουλοφόροι που μπαίνουν στις πορείες των φοιτητών γιατί δεν υπάρχουν πια φοιτητές στο δρόμο.

Και εγώ ρε παιδιά που είμαι; Τόσο καιρό μου λέτε ότι θα πάμε μπροστά, ότι θα ρίξουμε τους νόμους και την κυβέρνηση ακόμα, ότι θα πέσουμε στη Πανεπιστημίου αν χρειαστεί όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, πως δεν γυρνάμε πίσω άμα δεν υποχωρήσουνε αυτοί. «οι κεφαλαιοκράτες, οι δεξιοί, οι αστοί». Τι ωραία που μου τα έλεγες αγάπη μου. Τι πάθος ήταν αυτό. Και εγώ όμως σε πίστεψα. Πάντα μπροστά. Στη βουλή μπροστά, στο πολυτεχνείο, πάντα εγώ έμενα στη κατάληψη. Αλλά και όταν με έπιασαν οι αστυνόμοι, δεν λέω, πέρασες ψηφίσματα παντού. Αχ, ρε μωρό με τις γνωριμίες σου. Βγήκα!

Αλλά τα πράγματα άλλαξαν. Μπορώ να το καταλάβω. Πρέπει να πας σε εκλογές. Δε μπορείς να χάσεις τέτοια ευκαιρία για την καριέρα σου. Σήμερα είσαι πρώτη μούρη. Σήμερα είσαι κάποιος. Τι και αν εγώ θα ήμουνα μαζί σου όπου και να με πήγαινες. Αλήθεια στο λέω, δεν είμαι υστερική, για σένα θα την έχανα την εξεταστική μου. Για τη δημόσια παιδεία ρε γαμώτο. Σιγά, το εξάμηνο τώρα θα σκεφτούμε.

Αλλά από την άλλη ρε μωράκι. Εκεί την φυλακή μίλαγα όλη μέρα με το Βασίλη. Ξέρεις μωρέ τον οικοδόμο. Μου λέγε, μου λέγε. Καλά και εγώ συμφωνούσα δεν μπορώ να πω. Πως πρέπει να πάμε μπροστά, όπως έλεγες και εσύ, πως οι συνθήκες δεν έχουν αλλάξει, πως τώρα είμαστε επικίνδυνοι, πως η κατάληψη είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, πως αν σταματήσουμε είναι σαν να παραδεχτήκαμε πως είμαστε «λίγοι». Μου ʽλεγε ακόμα πως αν σταματήσουμε εμείς δεν θα μπορεί κανείς να διαδηλώσει, πως κανένας δεν θα βγει ξανά στο δρόμο, πως θα χάσουμε τα πάντα.

Αλλά αν συνεχίσουμε θα αναγκαστούν να σταματήσουν, να τα πάρουν όλα πίσω. Όχι επειδή μας αγαπάνε αλλά επειδή δεν θα ʽχουνε διέξοδο. Μου ʽπε ακόμα πως αυτός δεν θα σταματήσει να κατεβαίνει στο δρόμο γιατί μόνο στο δρόμο μπορεί να νικήσεις. Μονό εκεί νικάς με αξιοπρέπεια, μόνο εκεί ζεις με αξιοπρέπεια, μόνο εκεί πεθαίνεις αξιοπρεπώς. Τον πίστεψα. Έλα, Κώστα, μη φωνάζεις. Το ξέρω ότι είναι αναρχικός. Ότι δεν μπορεί να καταλάβει από συνδικαλισμό, ότι απαξιώνει το δημόσιο ως δήθεν κρατικό. Τα ξέρω όλα αυτό μωρό μου, αλλά τι να κάνω, τον πίστεψα.

Αλλά μη φοβάσαι. Ξέρω ότι εσύ είσαι το μέλλον. Ξέρω ότι πρέπει να πάμε σε εκλογές για το καλό μας, ότι πρέπει να σταματήσουμε της καταλήψεις για του χρόνου. Ξέρω ότι πρέπει να ανεβούμε, να πάρουμε καρέκλες, θέσεις. Να μην καταντήσουμε πρεζόνια στην πλατεία!

Όλα αυτά τα ξέρω και είμαι στο πλευρό σου. Ένα μόνο δεν αντέχω.

Μην μου λες ότι «δεν είναι αυτό που νομίζω»

"Τούλα"
Το κείμενο γράφτηκε συλλογικά από την ανοιχτή συνέλευση Πάτρας