ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΟΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ

Κατʼ αρχάς ζητώ συγγνώμη σε όσους θεωρήσουν αυτό το e-mail spam, εν τούτοις συνεχίζω να θεωρώ ότι το θέμα είναι αρκετά σημαντικό ώστε να λάβουν όλα τα μέλη του συλλόγου άμεση γνώση. Επίσης, ζητώ να με συγχωρήσετε που δεν ήμουν στη γενική συνέλευση για να πω αυτά που θα σας πω, αλλά δεν μπόρεσα τελικά να κατέβω στην Πάτρα στην ώρα μου. Θα λείπω και από την επόμενη Γ.Σ., αφού θα είμαι εν αναμονή του δικαστηρίου.



Να σημειώσω ότι δεν ανήκω σε καμία παράταξη, και πιστεύω ότι οι φίλοι φοιτητές που ανήκουν σε οποιαδήποτε παράταξη θα διαβάσουν το κείμενο, παρά το γεγονός ότι εγώ δεν ανήκω κάπου.



Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος (αν και δεν νομίζω να τα καταφέρω) στην περιγραφή των γεγονότων, μιας και λίγο πολύ θα τα έχετε ακούσει (παραμορφωμένα) στις ειδήσεις. Επίσης, συγχωρήστε την απουσία λογοκρισίας στις άσεμνες λέξεις, αλλά θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω απʼ τα δάχτυλα μας και να προβάλλουμε μία πλασματική ηθικολαγνεία. Τα πράγματα αυτά συμβαίνουν και ακούγονται καθημερινά, και θεωρώ ότι αυτός που προσβάλλεται ακούγοντας ωμά αυτές τις λέξεις είναι ανειλικρινής πρώτα στον εαυτό του, και έπειτα στους συνανθρώπους του.



Είμαι ένας από τους 49 συλληφθέντες της 08/03/2007. Με προσήγαγαν μαζί με άλλα 48 παιδιά από το ίδιο σημείο (από τη νησίδα που υπάρχει στη γωνία Μ. Βρετανία και Βας. Σοφίας) στη ΓΑΔΑ, άνευ λόγου και αιτίας. Ήμουν από τους λίγους τυχερούς που δεν έφαγαν ξύλο και πραγματικά ακόμα απορώ πως την γλύτωσα. Δεν κατάφερα να ξεφύγω αφού, όπως θα έχετε δει στα βίντεο, μας κύκλωσαν περί τους 100 και παραπάνω αστυνομικοί και μας εξήγησαν με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο πως νοιώθει μία κατσαρίδα όταν, αφού την έχεις ψεκάσει 10 φορές με AROXOL, συνεχίζεις επίμονα να την βαράς με μία παντόφλα. Τη στιγμή εκείνη είχα κάτσει κάτω σκυμμένος και περίμενα απλά να με δείρουν. Οι ατάκες των αστυνομικών συνοψίζονταν στο «Έτσι, έτσι, στα τέσσερα πρέπει να είστε». Πέρα από την ασφυξία λόγω των χημικών και της φυσούνας που έφαγα στο πρόσωπο, γύρω μου άκουγα πολύ δυνατά τις κραυγές των παιδιών που έβλεπα να χτυπάνε με μεγάλη μανία οι κ. αστυνομικοί. Πλέον κατάλαβα ακόμα πιο ζωντανά γιατί ο κόσμος τους λέει μπάτσους, και ελπίζω να έχετε καταλάβει και εσείς. Κάποια στιγμή κάποιος ΜΑΤατζής με έδωσε σε κάποιον άλλο να με πάει στην κλούβα. Τα «γαμώ τη μάνα σου ρε μουνί» από τους φίλους αστυνομικούς έδιναν και έπαιρναν, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο. Μία κοπέλα που δεν μπορούσε να αναπνεύσει και ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει είπε στους ΜΑΤατζήδες «θα λιποθυμήσω», και αυτοί της απάντησαν «Λιποθύμα τώρα να σε γαμήσουμε και από πάνω».

. Με έβαλαν στην κλούβα και περιέργως δεν μου πέρασαν χειροπέδες. Χειροπέδες έβαλαν στους μισούς από εμάς και στους περισσότερους τις έβγαλαν στην κλούβα. Σε μερικά παιδιά τις άφησαν, έτσι για τιμωρία. Μέσα στην κλούβα είχαμε ένα παιδί με ανοιγμένο κεφάλι, μία κοπέλα με σκισμένο φρύδι, ένα παιδί με σπασμένη μύτη, έναν άλλο με μισή μπλούζα και χέρι που σχεδόν δεν κούναγε (ρήξη μυών πίσω απʼ τον καρπό), ένα κάρο παιδιά με μελανιές και καρούμπαλα και άλλους που πιθανότατα ξεχνάω. Ζητάγαμε επίμονα γιατρό και φωνάζαμε συνέχεια (αφού ξέραμε ότι δεν είχαμε κάνει τίποτα απολύτως) και ρωτάγαμε γιατί μας είχαν μαζέψει. Προφανώς δεν υπήρχε απάντηση, και προφανώς ούτε γιατρός. Μάλιστα ένας «άνδρας των ΜΑΤ» φόρεσε και την αντιασφυξιογόνο του(!!!) μέσα στην κλούβα, προφανώς για να μας φοβίσει.

Κάποια στιγμή (κατά τις 7 το απόγευμα) φτάσαμε στη ΓΑΔΑ όπου ακόμα δεν ξέραμε γιατί μας πάνε. Μας ανέβασαν στον 11ο όροφο, τα κινητά απαγορεύονταν, αλλά εμείς τα βγάζαμε στη ζούλα μέσα στο γενικότερο χάος που επικρατούσε. Στον 11ο μας πέταξαν σʼ ένα διάδρομο (Ατάκα ασφαλήτη όταν μας πήγαν στο διάδρομο: «Ρε τι μαλάκες είμαστε, τι μαλακίες κάνουμε, τι είναι αυτά που φέραμε εδώ?». Την ψιθύρισε ένα ασφαλήτης σε έναν άλλο, και ήμουν αρκετά κοντά να το ακούσω), και άρχισε η διαδικασία του πολέμου των νεύρων.

Ήμασταν χάμω μες τη βρώμα και τις γόπες, σε ένα διάδρομο 2.50 επί 12 μέτρα (περίπου), 49 άτομα, μεταξύ των οποίων 20 περίπου κοπέλες, ο ένας πάνω στον άλλο, με ασφαλήτες να περνάνε συνέχεια από πάνω μας για να μας σπάσουν τα νεύρα. Κουνιόμουν, και έβηχα από τα χημικά που έβγαζαν τα ρούχα τα δικά μου και των άλλων. Μας έκαναν σωματικό έλεγχο (γυμνό για όσους δεν γνωρίζουν), χωρίς ακόμα να μας λένε γιατί μας έχουν προσάγει, και χωρίς γιατρό για τα χτυπημένα παιδιά. Οι προκλητικές ατάκες έδιναν κ έπαιρναν. Επαφή με δικηγόρο δεν υπήρχε, και δεν υπήρξε για 19 ώρες !!!! Μας πήραν δακτυλικά αποτυπώματα, πράγμα που είναι παράνομο χωρίς κατηγορίες και αφού ήδη μας είχαν κάνει εξακρίβωση. Απλά μας τρομοκρατούσαν.

Κατά τη διάρκεια της νύχτας μας έφεραν την εντολή σύλληψης να υπογράψουμε, όπου λέει είχαμε συλληφθεί για διατάραξη κοινής ειρήνης και «εγκληματική οργάνωση» (έτσι έλεγε το χαρτί). Προφανώς και δεν υπέγραψε κανείς, και ζητούσαμε πολύ έντονα δικηγόρο. Αρχικά είχαμε πάει μόνο για απλή προσαγωγή, και η εντολή σύλληψης εμφανίστηκε ως δια μαγείας μετά τις 1 το βράδυ (αφού είχαμε ήδη 5 ώρες χωρίς δικηγόρο και γιατρό στη ΓΑΔΑ). Κάποια στιγμή ήρθε και έναν υποτιθέμενος εισαγγελέας και μας έβαλε να συντάξουμε απολογία ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟ, πράγμα παράνομο και ανήκουστο. Οι κατηγορία, για 45 (οι 4 νομίζω είχαν ελάχιστα διαφορετική) άτομα?



«Ο κατηγορούμενος συμμετείχε σε κομμάτι της πορείας που αποκόπηκε από τον κύριο όγκο της και επιτέθηκε στους άνδρες της αστυνομίας με πέτρες, μάρμαρα και ξύλα. Κατά την σύλληψη του άφησε στο έδαφος 1 ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΜΑΣΚΑ, 2 ΑΝΤΙΑΣΦΥΞΙΟΓΟΝΕΣ ΜΑΣΚΕΣ, 1 ΒΑΡΙΟΠΟΥΛΑ, 1 ΣΦΕΝΤΟΝΑ, 1 ΠΑΛΟΥΚΙ, ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΜΑΡΑ».



Του τέστην, αφήσαμε κάτω 90 αντιασφυξιογόνες, 45 βαριοπούλες , 45 σφεντόνες, και υπολογίζω περί τις 150-200 πέτρες. Δεν ξέρω αν γελάτε, αλλά μʼ αυτές τις αδιανόητες κατηγορίες είναι πιθανή η καταδίκη. Οι περισσότεροι δεν υπέγραψαν, εγώ δήλωσα αθώος και ότι αρνούμαι τις αστείες αυτές κατηγορίες και ότι θα μιλήσω μόνο παρουσία δικηγόρου, και υπέγραψα.

Τους τραυματίες τους πήγαν στις 4 το πρωί στον Ερυθρό σταυρό (9 ώρες αργότερα). Σε μερικά παιδιά δεν μπόρεσαν να κάνουν ράμματα που χρειαζόταν, γιατί οι πληγές είχαν κλείσει.

Φαγητό δεν είχαμε. Αγοράσαμε με ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΕΞΟΔΑ champion κρουασάν από το κυλικείο, στις 2 το βράδυ. Μαζέψαμε όλοι μαζί τα λεφτά και πήγαν 2 παιδιά από εμάς συνοδεία 6 αστυνομικών (έπιασαν την Αλ κάιντα οι μαλάκες) να τα φέρουν. 35 παιδιά ήταν από Θες/νίκη, όπως φαντάζεστε κανείς δεν έχει φάει κάτι ιδιαίτερο μες τη μέρα. Αντιστοιχούσαν για 19 ώρες, 2,5 κρουασάν στον καθένα και 1/15 του πακέτου των τσακίρης τσίπς. Νερό απʼ τον ψύκτη και απουσία χαρτιού υγείας. Κοιμηθήκαμε στον διάδρομο αυτό που είχε και γραφεία, ακουμπώντας με τον απέναντι μας τα γόνατά μας που ήταν λυγισμένα για να χωρέσουμε. Συνέχεια πέρναγαν οι ασφαλήτες από πάνω μας για να μας ξυπνάνε, και κάθε λίγο και λιγάκι προέκυπτε και μία άλλη γραφειοκρατική βλακεία για να μην κοιμόμαστε.

Την επομένη το πρωί μας φωτογράφησαν, και περιμέναμε από τις 9 που υποτίθεται θα μας πήγαιναν στην Ευελπίδων μέχρι τις 7 το απόγευμα που μας πήγαν τελικά. Βλέπετε, η γραφειοκρατία ζει και βασιλεύει, και μία χαρά εξυπηρετεί τους σκοπούς της. Στις 2 περίπου επιτέλους είδαμε τους δικηγόρους, και μας έφεραν μερικά κρουασάν παραπάνω και φρυγανιές, και τσιγάρα στα παιδιά (κακή επιλογή γιατί ο χώρος έγινε απίστευτα αποπνικτικός). Κατά τις 16:30 μας έφεραν και φασολάδα, ευγενική χορηγία της ΕΛ.ΑΣ. (νομίζω).

Συνέχεια μας τρομοκρατούσαν λέγοντας μας ότι θα μείνουμε και άλλη μέρα μέσα τελικά, γιατί η γραφειοκρατία είχε καθυστερήσει τις διαδικασίες κ δεν θα προλαβαίναμε το αυτόφωρο.

Περάσαμε ευτυχώς μετά από χίλια βάσανα από τον εισαγγελέα (πράγμα που σήμαινε ότι θα περνάγαμε αυτόφωρο και μετά θα φέυγαμε), ο οποίος πρωτοφανώς ήρθε στη ΓΑΔΑ παρόλο που ο νόμος λέει ότι δεν μετακινείται από την έδρα του και ότι οι κατηγορούμενοι πάνε σʼ αυτόν. Να χιλιοευχαριστήσω εδώ όλα τα παιδιά που εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους έξω από τη ΓΑΔΑ. Τους ακούγαμε έξω από το παράθυρο του εισαγγελέα που ήταν στον 6ο όροφο να φωνάζουν και ήταν απίστευτη η ψυχολογική βοήθεια (στο διάδρομο που μέναμε δεν είχαμε παράθυρα). Η αλληλεγγύη βοηθά πραγματικά πολύ και είναι ανεξάρτητη κομματικών φραγμών.

Μας έδεσαν λοιπόν με χειροπέδες μεταξύ μας και μας μετέφεραν συνοδεία 25 ασφαλητών και δεν ξέρω και γω πόσων ένστολων στα δικαστήρια με κλούβες. Οι κλούβες είχαν κελιά των τεσσάρων που κανονικά δεν χωράγανε ούτε 2 άτομα, και έκλειναν ερμητικά με σιδερένιους τοίχους που είχαν μόνο μικρές τρυπούλες για να παίρνεις αέρα. Δεν ξέρω καν πόσοι αστυνομικοί και ζητάδες και περιπολικά μας ακολουθούσαν και άνοιγαν τον δρόμο, αλλά ακούγονταν πολλοί (είπαμε, έπιασαν την Αλ Κάιντα οι έξυπνοι).

Στο δικαστήριο και έπειτα από 24 ώρες κράτησης και αϋπνίας πρακτικά, μπορέσαμε να δούμε για μία στιγμή και από μακριά τους γονείς μας. Μερικοί κατάφεραν και μπήκαν και στο δικαστήριο για λίγο, άλλους δεν τους αφήσανε καν. Και άρχισε το θέατρο του παραλόγου. Αφού μας κάθισαν αλφαβητικά και ο καθένας ανακοίνωσε τη σχολή του, οι 30 περίπου δικηγόροι που ήταν μέσα στην αίθουσα ζήτησαν την τριήμερη αναβολή που δικαιούται οποιοσδήποτε συλληφθέντας για να ετοιμάσει την απολογία του. Η μόνη περίπτωση να μην σε αφήσουν να φύγεις ελεύθερος από κει για το τριήμερο είναι ή να μην έχεις καθαρό ποινικό μητρώο, ή να μην έχεις γνωστή κατοικία, ή η κατηγορία σου να είναι πολύ βαριά, ή γενικά να συντρέχει κάποιος λόγος που να σε καθιστά ύποπτο φυγής. Διακόπτουν λοιπόν οι «αδιάβλητοι» δικασταί για 5 (και καλά) λεπτά, και επιστρέφουν μετά από 50!!!!!!!!!



Λέει λοιπόν ο εισαγγελέας, με σίγουρη, τρεμάμενη φωνή:



«Σέβομαι την ιδιότητα του φοιτητή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αν τους αφήσουμε ελεύθερους το τριήμερο δεν θα επαναλάβουν τις πράξεις που έκαναν, και άρα εισηγούμαι την τριήμερη κράτησή τους»



Ο άνθρωπος αυτός δεν δίστασε να μας καταδικάσει σε τελείως άκυρη χρονική στιγμή, τη στιγμή που έπρεπε να εξετάσει αν ήμασταν γνωστοί εγκληματίες και ύποπτοι φυγής. Δεν μπορώ καν να μετρήσω (γιατί δεν ξέρω ακριβώς) πόσους δικονομικούς νόμους παρέβη εκείνο το δικαστήριο. Σαφής στόχος αυτής της εισήγησης ήταν η προληπτική και παραδειγματική τιμωρία μας επειδή συμμετείχαμε στην πορεία. Στα 50 λεπτά που μεσολάβησαν, φαντάζομαι (και όλοι οι δικηγόροι το ίδιο φαντάστηκαν) ότι ο κύριος αυτός πήρε και δέχτηκε τηλέφωνα από πολύ ψηλά. Οι δικηγόροι έπεσαν απʼ τα σύννεφα και άρχισαν να τραβάνε τα μαλλιά τους, και μέσα από μία αστεία και υποτιμητική για την υποτιθέμενη «δημοκρατία» μας διαδικασία, που κράτησε δυόμιση ώρες, έπεισαν το τριμελές πλημμελειοδικείο ναι πλειοψηφήσει (και όχι ομόφωνα) να διατάξει την άρση της κράτησης μας. Η πρόεδρος θεωρούσε ότι έπρεπε να φύγουν μόνο οι τραυματίες, πρόταση χωρίς καμία δικονομική λογική. Τελικά κρατήθηκε ένα παιδί, ο Κώστας, που δεν ήταν φοιτητής και άρα ανήκε σε πιο ευαίσθητη κοινωνική μερίδα, και δεν είχε αυτή τη «νεφελώδη» ασυλία της ιδιότητας του φοιτητή που χαρακτήριζε τους υπόλοιπους. Γιʼ αυτό και παρόλο που τον έπιασαν μαζί με μας του φόρτωσαν και απόπειρα σωματικής βλάβης σε συγκεκριμένο αστυνομικό. Τα παιδία που φορτώθηκαν με τα κακουργήματα εξετάζονταν ξεχωριστά, και έμειναν προφανώς μέσα σε συνθήκες χειρότερες απʼ τις δικές μας.

Τη Δευτέρα το πρωί πήγαμε στο δικαστήριο πάλι. Τη δικογραφία την έλαβαν οι δικηγόροι στις 11:30 και εμείς δικαζόμασταν στις 12. Πήγαμε να μπούμε στην αίθουσα οι πρώτοι κατηγορούμενοι κατά τις 4 αν θυμάμαι σωστά. Μέσα λοιπόν στην αίθουσα ήταν οι δικηγόροι, 30 περίπου ασφαλήτες, και περίπου 15-20 ένστολοι αστυνομικοί. Έξω από την αίθουσα υπήρχαν παρατεταγμένα ΜΑΤ. Οι γονείς διαμαρτυρήθηκαν πολύ έντονα, αφού οι αστυνομικοί και οι δικαστές δεν τους άφησαν να μπουν με τη δικαιολογία ότι «δεν χώραγαν στην αίθουσα»!!! Πώς να χωρέσουν, με 50 αστυνομικούς και 49 κατηγορούμενους?????? Είπαμε, έπιασαν την Αλ Κάιντα, οι έξυπνοι.

Ξεκίνησε η δίκη με τους γονείς απʼ έξω, οι δικηγόροι σύσσωμοι ζήτησαν αναβολή εντός του 15μέρου λόγω του ότι έλαβαν πολύ αργά τη δικογραφία. Και λίγο πριν κάνει την εισήγηση η εισαγγελέας , ακούμε από τον διάδρομο φωνές και φασαρία. Μπαίνει ένας μέσα στο δικαστήριο και φωνάζει «Ένα γιατρό, ένα γιατρό, έπεσαν δακρυγόνα έξω από το δικαστήριο». Φοβερή αναμπουμπούλα, αφού τα χημικά άρχισαν να πιάνουν και εμάς που ήμασταν μέσα στην αίθουσα. Ένας πατέρας προσπάθησε να μπει μέσα και έφαγε κάτι ψιλές με τα γκλομπ, ενώ ένας αλήτης ΜΑΤατζής τον ψέκασε εξʼ επαφής στο πρόσωπο. Σημειώνω εδώ ότι αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο και απαγορεύεται ρητά ακόμα και από την αστική δικαιοσύνη. Ο άνθρωπος λιποθύμησε και έγινε μπλε, έτρεξαν κάποιοι να τον βοηθήσουν, κάποιες άλλες μανάδες έπεσαν στα σκαλιά της εισόδου του δικαστηρίου, γενικά φοβερή αναταραχή. Δεν ξέρω άλλες λεπτομέρειες του τι έγινε έξω αφού ήμουν μέσα, αλλά ξέρω ότι η εισαγγελέας έτρεμε και αυτή λέγοντας ότι προτείνει να πάρουμε την αναβολή. Επίσης ξέρω ότι οι ένστολοι που ήταν μέσα αναρωτιόντουσαν δυνατά, πώς είναι δυνατόν να έχουν τόσο μαλάκες συναδέλφους. Να σημειώσω εδώ ότι υπάρχει συγκεκριμένος νόμος που απαγορεύει τη χρήση των χημικών μέσα στα δικαστήρια συγκεκριμένα. Στο Ελλαδιστάν όμως, κάτι τρέχει στα γύφτικα. Με τα πολλά φύγαμε, και μετά από λίγες ακόμα μικροαναταραχές.



Θα περάσει η τρομοκρατία? Πρέπει όλοι μας να αναρωτηθούμε, και να μην απαντήσουμε επιπόλαια όχι. Γιατί αν δεν θέλουμε να περάσει, απαιτούνται πολλά περισσότερα από αυτά που κάνουμε, και το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί είναι η κοντόφθαλμη τρομολαγνεία που χαρακτηρίζει την πραγματικά χαμένη (και όχι αναβεβλημένη) εξεταστική. Το πρόβλημα μάλλον είναι αρκετά πιο ευρύ, και ελπίζω να μπορέσουν να το δουν αρκετοί άνθρωποι. Ας αναρωτηθούμε λίγο για το πανεπιστήμιο που υπερασπίζουμε και για την κοινωνία που ζούμε γενικότερα, τώρα που έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οποιοσδήποτε από εσάς στην θέση μου. Ας αναρωτηθούμε λίγο για την «δημοκρατία» μας. Πιστεύω πως ο καθένας πρέπει να αναλάβει δράση ανάλογα με το πώς εκείνος θεωρεί σωστό, και όχι μόνο στα πλαίσια μίας παράταξης. Σας παρακαλώ να είστε δυναμικοί την Πέμπτη, αλλά και κάθε μέρα. Εγώ λόγω της κρατικής τρομοκρατίας δεν μπορώ να έρθω στην πορεία, για να μην επιβαρύνω την θέση μου, και με μία έννοια, η κυβέρνηση πέτυχε αυτό που ήθελε. Και μην ξεχνάτε ότι ακόμα 11 φοιτητές και ένας εργαζόμενος βαρύνονται με χειρότερες κατηγορίες απʼ τις δικές μου, και μόνο από τύχη δεν μου φόρτωσαν και εμένα τις ίδιες. Οι 12 αυτοί άνθρωποι χρειάζονται την συμπαράσταση όλων μας.



Οι δικηγόροι άρχισαν να λένε ότι τέτοια φαινόμενα έχουν να δουν από τη χούντα. Σας καλώ να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα από τα παραπάνω, και ελπίζω να μην ήμουν κουραστικός.


Αναστασίου Δημήτρης, Μηχ. Η/Υ κʼ Πληρ.

Πολυτεχνείο Πατρών.


Γράμμα από τη φυλακή του γερμανού κρατούμενου Τimo Behrendt, προφυλακισμένου στις φυλακές Κομοτηνής από 23/2/2007 προς τους συμμετέχοντες στις φοιτητικές κινητοποιήσεις



Θέλω κατʼ αρχάς να σας πω μερικά λόγια για το πώς οι ελληνικές αρχές, με το δικό τους περίεργο τρόπο, με μετέτρεψαν σε ένα κομμάτι του κινήματός σας.

Δεν αισθάνομαι μίσος για τους στρατιώτες που χτύπησαν τα γόνατά μου με τα γκλομπ τους κατά τη σύλληψή μου, αφού αυτά είχαν ήδη καταστραφεί, όπως και η πλάτη και η μέση μου, από τα επτά τελευταία χρόνια που επιδιορθώνω αυτοκίνητα, οπότε αυτοί απλώς αποτελείωσαν το κακό. Κάποιοι από σας που δουλεύετε σε χειρωνακτικές εργασίες μπορεί να καταλάβετε και την απορία μου πώς γίνεται και εντοπίζουν –μερικές φορές μάλιστα μέσα σε δευτερόλεπτα– τα αδύνατά μας σημεία. Πέρα από το γεγονός ότι με τράβηξαν μέσα στην Έκθεση από τα γεννητικά μου όργανα, που εύκολα εντοπίζει κανείς ως το αδύνατο σημείο σε κάποιον άντρα. Παρόλα αυτά όμως, και πάλι, δεν αισθάνομαι μίσος γιʼ αυτούς τους τρεις τύπους, γιατί απλά κάνανε καλά τη δουλειά τους. Αφού δουλειά τους είναι να σε δέρνουν χωρίς λόγο και να σε συλλαμβάνουν με βάση τις πιο παράλογες κατηγορίες που μπορούν να βρουν. Χάρη στους δύο ασφαλίτες που τους απέτρεψαν από το να εκδηλώσουν όλον την αγριάδα τους πάνω μου, είμαι σε θέση να περπατώ και πάλι. Α! Με την ευκαιρία, είναι 8 Μαρτίου σήμερα, κι ενώ γιορτάζω τα γενέθλιά μου μέσα στη φυλακή και σας γράφω αυτό το γράμμα, παρακολουθώ τα νέα στην τηλεόραση και μου φαίνεται σαν déjà vu. Μία μεγάλη φοιτητική διαδήλωση, απίστευτη βιαιότητα της αστυνομίας, αδιάκριτες συλλήψεις.

Η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε να προσπαθήσω να καταλάβω σιγά-σιγά τον αγώνα σας για τη μη αναθεώρηση του άρθρου 16, την προσπάθειά σας να διατηρήσετε το άσυλο με κάθε δυνατό τρόπο και να υπενθυμίσετε στην κυβέρνηση το καθήκον της να πληρώνει για τη μόρφωσή σας και γιʼ αυτή των παιδιών σας στο μέλλον. Εξάλλου δεν πρόκειται για τα λεφτά τους - πρέπει να θυμάστε ότι εσείς κι οι γονείς σας έχετε ήδη πληρώσει το φόρο που τους αναλογούσε για να εξασφαλίσουν το δικαίωμα σας στη γνώση. Αντί να δίνουν νέες διαστάσεις σε αυτό το δικαίωμα, πουλάν το ψέμα ότι τα ακριβά ιδιωτικά πανεπιστήμια θα φέρουν τάχα μια καλύτερη μορφή εκπαίδευσης.

Κι έτσι καταλήγουν να διαθέτουν λιγότερα χρήματα για την παιδεία και περισσότερα για την ασφάλεια: την ασφάλεια αυτών που έχουν πολλά να χάσουν, την ασφάλεια της τροφοδότησης της οικονομίας από πτυχιούχους και την ασφάλεια της αύξησης της ροής των ευρώ προς τις τσέπες τους. Και φυσικά την εξασφάλιση εργατικού δυναμικού από εσάς που θα το ξεθεώνουν στο μέλλον για μισθούς πείνας. Άραγε δεν θα είναι τελικά οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι 15 πλουσιότερες οικογένειες της Ελλάδας αυτές που θα κατέχουν αυτά τα ιδιωτικά πανεπιστήμια; Πρόκειται για μια στρατηγική για να ξεφορτωθούν την εκπαίδευση των ανεπιθύμητων, σκεπτόμενων, διαμαρτυρόμενων παιδιών των φτωχών οικογενειών.

Αφήστε με να σας δώσω μια ιδέα για την εκπαίδευση στη Γερμανία, η οποία πάει κατά διαόλου. Τον τελευταίο χρόνο, έχει καθιερωθεί το λεγόμενο Bachelor στα πανεπιστήμια που περιλαμβάνει ημερήσιο πρόγραμμα παρακολουθήσεων, όπως στα σχολεία, αν δεν θέλεις να σε πετάξουν έξω απʼ το πανεπιστήμιο. Αυτό αφαιρεί τη δυνατότητα από τον κάθε φοιτητή να δουλέψει, αν οι γονείς του δεν μπορούν να πληρώσουν τα καθημερινά του έξοδα. Επειδή ήδη στη Γερμανία όλοι οι φοιτητές πληρώνουν δίδακτρα για τις σπουδές τους, οι χαμηλές κοινωνικές τάξεις δυσκολεύονται να έχουν πρόσβαση στη μόρφωση και μʼ αυτή προοπτικές μιας καλύτερης ζωής. Πρώτα πληρώνουν φόρους, μετά πληρώνουν δίδακτρα και τέλος πρέπει να βρουν φαγητό και νοίκι, χάρη στη δομή των γερμανικών πανεπιστημίων. Και φυσικά, ιδιωτικά πανεπιστήμια υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό, αφού δεν υπάρχει αντίστοιχη ρύθμιση με το άρθρο 16. Αντίστοιχο μέλλον περιμένει την Ελλάδα, οπότε δεν δυσκολευόμαστε να μαντέψουμε ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό.

Για να κερδηθεί η μάχη ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση χρειάζεται ενότητα και αλληλεγγύη μεταξύ των αγωνιζομένων – στοιχεία που σίγουρα το φοιτητικό κίνημα έχει επιδείξει.

Ξέρω ότι δεν θα μʼ αφήσουν να βγω από δω μέσα, αφού η αλληλεγγύη υπέρ της αποφυλάκισής μου λειτουργεί ήδη ως δείκτης για τη θέλησή μας να δημιουργήσουμε μια μεγάλη κοινότητα. Επομένως, με χρειάζονται εδώ μέσα για να μπορούν να κρίνουν σε πιο βαθμό εξελίσσεται η αντίσταση εναντίον τους.

Στις αρχές του χρόνου είχα διαβάσει κατά τύχη σε μια γερμανική εφημερίδα ότι βαθμιαία η ελληνική αστυνομία αλλάζει τη στρατηγική της στις διαδηλώσεις και ότι θα καθιερώσουν μια ειδική ομάδα σύλληψης. Σκεφτόμουν ότι ίσως είχαν αποφασίσει, μετά από ευρωπαϊκή πίεση, να μη ρίχνουν δακρυγόνα και να δηλητηριάζουν όποιον βγαίνει να φωνάξει στους δρόμους, μια πρακτική μοναδική σε αυτή τη χώρα, με τόση αλόγιστη χρήση επικίνδυνων χημικών που τύφλωσαν κι εμένα και με έριξαν στα χέρια τους, χωρίς να έχω κάνει τίποτα, με αποτέλεσμα να με μετατρέψουν σε αποδιοπομπαίο τράγο, αν και συνελήφθην χωρίς να κρατάω τίποτα πάνω μου ούτε με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά με οποιονδήποτε τρόπο. Αλλά όταν στις 8 Μάρτη είδα στην τηλεόραση τους ένστολους με τις φυσούνες να στέκονται πίσω από τα ΜΑΤ, είπα στον εαυτό μου να μην πιστέψει ποτέ ξανά τίποτα απʼ αυτά που προσπαθούν τα ΜΜΕ να μου πουλήσουν. Κι αυτό γιατί οποιοσδήποτε σκεπτόμενος μπορεί να καταλάβει ότι αυτοί οι σκουπιδάνθρωποι –όπως μʼ αρέσει να τους αποκαλώ– έχουν ως επιπλέον σκοπό, από τη θέση τους και με τον εξοπλισμό τους, να εμποδίσουν τους ανθρώπους που κείτονται μέσα στα αίματά τους, δαρμένοι από τα ΜΑΤ, να συρθούν σε ασφαλές μέρος. Aν δεν ήταν τόσο λυπηρό, θα γελούσα με όλη τούτη την καταφανή βία, που επιδεικνύει η υποτιθέμενη μεταρρύθμιση στα σώματα ασφαλείας αυτής της χώρας. Και αναρωτιέμαι, τι άραγε παίρνουν οι δημοσιογράφοι και δεν μπορούν να σκεφτούν ή είναι απλώς ότι δεν έχουν φάει ποτέ ξύλο «κατά λάθος» ή «σκόπιμα» και δεν χρειάστηκε ποτέ να διαμαρτυρηθούν για τίποτα και επομένως δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάνε.

Αν επισκεύαζα αυτοκίνητα χωρίς να έχω ιδέα, οι πελάτες μου θα είχαν πάει σε άλλο τεχνίτη. Εξαιτίας της διαμονής μου –ή, καλύτερα, της αναγκαστικής παράτασης των διακοπών μου- στην Ελλάδα κατάλαβα ότι είμαι πολύ τυχερός που πρόλαβα να μάθω μια πραγματική τέχνη, και ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι δεν είναι τόσο τυχεροί, και ακόμα περισσότερο αισθάνομαι οίκτο για τους αστυνομικούς που είναι αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν ισχυρά χημικά για όλη τους τη ζωή, καταστρέφοντας τα σώματά τους, μεταβάλλοντας το γενετικό τους κώδικα, και κληρονομώντας τον στα παιδιά τους, τα οποία πιθανόν να μην μπορέσουν να τα δουν να μεγαλώνουν! Τι δυστυχία! Για μένα, η ασχήμια αυτής της μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης φαίνεται κάθε μέρα στην τηλεόραση. Πολλά βήματα που έχουν γίνει από τη γερμανική κυβέρνηση, όποιο κόμμα και να βρίσκεται σε αυτή, με το επιχείρημα ότι βελτιώνουν την κοινωνική κατάσταση, έχουν προκαλέσει πόλωση ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, με αποτέλεσμα εικόνες γέρων που μαζεύουν άδεια μπουκάλια και ανθρώπων που ψάχνουν τα σκουπίδια και μαζεύουν αποφάγια και παλιοσίδερα να έχει γίνει πολύ συνηθισμένη τα τελευταία 2 χρόνια. Από δω και πέρα, κάθε φορά που θα τους βλέπετε όλο και πιο συχνά στην καθημερινή σας ζωή, θυμηθείτε ότι όταν φτάσουμε όλοι και όλες να ανακατεύουμε τα σκουπίδια μαζί θα είναι πολύ αργά για να δράσουμε.

Η βιαιότητα των ΜΑΤ σε όλες τις κοινωνικά έντονες καταστάσεις είναι η μόνη μέθοδος που γνωρίζουν για να αντιμετωπίσουν τη δυνατότητά μας να κινητοποιούμαστε, όλοι, κι εγώ κι εσείς, και είναι προφανές ότι ο μοναδικός σκοπός τους είναι να μας μπερδέψουν, να μας τρομάξουν και κυρίως να μας διασπάσουν. Γι αυτό, παρακαλώ, βγάλτε μας όλους από δω, γιατί είναι φανερό ότι ακολουθούν την ίδια τακτική για να απομονώσουν τις ιδέες μας από τις συζητήσεις για την τακτική ενός κοινού αγώνα φοιτητών, εργαζομένων και ανέργων.

Ελπίζω να σας δω όλους σύντομα.



Τίμο

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=686891